Izbori u Nemačkoj i Austriji su prošli, a put do nove vlade je u oba slučaja dug i neizvesan, pogotovo za Austriju, čija se uprava ne očekuje pre Božića. Ako je Srbija nemačke izbore posmatrala pre svega iz evropske vizure, austrijski su imali prizvuk "domaće" politike specifičnog tipa, koncentrisane na šanse nekolicine kandidata srpskog porekla.
Nijedan od kandidata srpskog porekla nije uspeo da uđe u austrijski parlament, mada niko od njih nije ni imao realne šanse, pa su predizborna očekivanja koja su u tom smislu kursirala u javnosti Srbije dosta nerazumljiva.
Pogledajmo slučaj Darinke Hrnjez (druga generacija, rođena 1973. u Beču, školovala se u Kanadi), koja se takmičila za ulazak u nacionalni parlament na listi Franka Štronaha, i bila najbliža tome da ostvari čudo i postane prvi poslanik srpskog porekla u austrijskom parlamentu.
Hrnjezova je bila na visokom desetom mestu savezne liste, ali za malu partiju koja je osvojila 11 mandata, što je isto kao da je bila na pedesetom.
Logika situacije govori u prilog tome da je Frank Štronah, kanadski self-made milijarder austrijskog porekla (čak i govori nemački sa izrazitim engleskim akcentom) mislio ozbiljno kada je promovisao političke ambicije Darinke Hrnjez.
Problem je, međutim, što je čitav njegov politički povratak u Austriju bio postavljen na nebuloznim osnovama: zaista je polazio od toga da će osvojiti barem trećinu biračkog tela i postati najveća stranka ispod Alpa i šire, dok je, istovremeno, kao neiskusan političar i mini-diktator po opredeljenju, bio predmet podsmeha na javnoj sceni.
Srbi na dnu liste socijaldemokrata
Ili, pogledajmo slučaj Tatjane Kukić Jank (prva generacija, rođena 1974. u Beogradu), koju je Narodna partija (OVP) poslala u trku na 36. mestu, što bi zvučalo dobro da su ispunjena dva uslova: da je OVP velika stranka i da se u parlament ulazi po redu sa savezne, a ne sa lista federalnih jedinica (mala Austrija ih ima čak devet!).
Primer pobedničke Socijaldemokratske partije Austrije (SPO), sa 52 mandata, najbolje je i ne spominjati previše u tom kontekstu, jer na njihovim listama se kandidati srpskog porekla i ne pojavljuju pre "odličnog" 328. mesta.
Socijaldemokrate su u javnosti, pre svega van Austrije, dugo važile za stranku otvorenu prema politički zainteresovanim mladim migrantima s područja bivše Jugoslavije, kategorija koja se ovde naziva BKS-kandidati (Bosnien-Kroatien-Serbien).
Taj utisak vara, što se najbolje može videti kroz položaj apsolutno najuspešnije socijaldemokratske BKS-političarke Anice Matzke Dojder, koja nikada nije uspela da napravi iskorak sa bečke gradske na saveznu zakonodavnu scenu.
Danas je, s jedne strane, čvrsto etablirana unutar svoje stranke, gde funkcioniše kao neprikosnoveni "gate-keeper" za sve interesente srpskog porekla koji bi kod socijaldemokrata pravili političku karijeru, a s druge strane, nema nikakvu šansu da sama uđe u savezni parlament.
Iako problematika pravih stranaca (blizu milion stanovnika Austrije, od toga 130 hiljada Srba), plus Austrijanaca migracionog porekla (oko 600.000, od toga 170 hiljada srpskog porekla) nema direktnog uticaja na to kako će se dalje odvijati pregovori za formiranje nove vlade u Austriji, ona ostaje u prostoru kao hronično nerešeni znak pitanja.
